Ik ben Ina Simonis Tas. Ik ben altijd bezig geweest mensen op diverse manieren te helpen en al geruime tijd is de complementaire geneeskunde mijn passie.

Als alleenstaande moeder zonder lieve papa op de achtergrond, cijferde ik mij behoorlijk weg. Studie, werk, mama zijn, huishouden en dan ook nog tijd voor jezelf? Het kwam niet eens meer bij mij op. Wat begon als kleine ongemakken groeide uit tot serieuze rugklachten. Deze werden zo heftig dat ik mezelf steeds vaker ziek moest melden en dat mijn dochter van toen 13 jaar oud, taken van mij overnam. Door de rugklachten was ik in de medische molen beland, werd mij, door de artsen, verteld dat mijn klachten alleen maar erger zouden worden en ik het niet mee zou gaan maken dat mijn dochter volwassen zou worden. Zo die kwam binnen en ik was toen pas 38 jaar. Leer er maar mee leven…
Vanaf dat moment had ik nog maar één gedachte, op deze manier doorgaan kan niet! De medische wereld kan niets voor mij doen.

Wat kan ik doen om mijn dochter wel volwassen te zien worden, om mijn klachten te verminderen en beter in mijn vel te zitten. Zij weer kind en ik weer ik.

Ik ben het pad van de complementaire geneeswijzen ingegaan en heb ontzettend veel geleerd. Vele studies volgden en waar ik in het begin niet eens zelf kon rijden naar mijn studie, rij ik nu het hele land door en geniet van alles wat er op mijn pad komt.
Ik ben inmiddels 58 jaar, heb mijn dochter op zien groeien van een tiener naar een volwassen vrouw. Ik heb een hele lieve man ontmoet waarbij ik mezelf kan, mag en moet zijn.
Samen wandelen wij door de mooie natuur die ons landje heeft en dansen we nu alweer 5 jaar. Ik draai er mijn hand niet meer voor om en krijg alleen maar meer energie door alles wat wij doen. Hoe fijn is dat. Ik geniet van alles en als toetje mag ik ook nog genieten van onze kleinkinderen.

Wat een verschil! Ik ben zo blij dat ik heb mogen mee maken dat er zoveel meer mogelijk is dan wat mij destijds is verteld. Dat ik weer kan bewegen en mijn energie kan stoppen in wat ik leuk vind in plaats van tegen de pijn vechten.

Natuurlijk blijft het leven een leerproces. De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat ik goed voor mijzelf zorg en mijn grenzen bewaak. Luisteren naar de taal van mijn lichaam. Het zou een vak op school moeten zijn! Bewust zijn van de signalen die ik krijg en daar dan naar handelen. Dankbaar dat ik dit vak de afgelopen jaren heb mogen leren.